Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του φίλου Χάρη Πλέγα που δημοσιεύτηκε
στην ιστοσελίδα του περιοδικού Μbike (http://www.mbike.gr). Ο Xάρης
Πλέγας είναι ο πρωτεργάτης της ανάπτυξης του θεσμού των brevets στην
Ελλάδα και επί χρόνια ο "ιθύνων νους" της Πανελλήνιας Ένωσης Πλαιμάχων
Αθλητών (ΠΕΠΑ). Και φυσικά από τους ένθερμους συμπαραστάτες των φίλων
από τον Ποδηλατικό Σύλλογο Πύργου στην πραγματοποίηση του Brevet Πύργου
200 χλμ. επί 10 συνεχή χρόνια. Φίλε Χάρη σ' ευχαριστούμε!
Απομεσήμερο Κυριακής του Πάσχα 1996, σε έναν οικισμό ανάμεσα Σούδας και Χανίων, μαζεμένες αρκετές οικογένειες , ψήναμε από το πρωί, έχουμε φάει του σκασμού, έχουμε πιεί, έχουμε καπνίσει, κάποιοι χορεύουν ακόμα κρητικά, παίζω με τα μικρά παιδιά, έχει ακόμα ήλιο, χαζεύω δίπλα στα παιδικά ποδηλατάκια, το νέο απόκτημα του Τάσου, ένα ολοκαίνουργο ποδήλατο mtb , λαμπειρίζει το μπορντώ μεταλλικό χρώμα του, αποφασίζω να το καβαλίσω και να κάνω μια βόλτα στους ήσυχους αγροτικούς δρόμους, με τις πρώτες πεταλιές έσβησαν οι φόβοι για το αν μπορώ να κάνω πετάλι σκασμένος από το φαγοπότι, και το αεράκι που χτύπαγε το προσωπό μου έφερε ευχάριστες παιδικές μνήμες, τότε που το ποδηλατάκι μου άνοιγε τα στενά όρια ελευθερίας και μπορούσα να πάω πιό πέρα, κατέβηκα χαμογελαστός από την σέλα.
Γυρίζοντας στην Αθήνα, η μπαταρία της μοτοσυκλέτας άρχισε τα προβλήματα, το να παρκάρεις την μηχανή ήταν δύσκολο στην πλατεία στο Μοναστηράκι, γιατί το εργοτάξιο του μετρό είχε κλείσει όλo τον χώρο, οι αποστάσεις που έκανα καθημερινά, Γκάζι-Μοναστηράκι-Πετράλωνα, ήταν μικρές, μονοψήφιος αριθμός, οπότε τόλμησα να ζητήσω από τον Τάσο δανεικό, για λίγο καιρό το ποδηλατό του, να δω αν μπορώ να καλύψω τις ανάγκες μετακίνησής μου. Το είχα ξαναδοκιμάσει το 1981 να πηγαίνω με το εφηβικό μου ποδήλατο Πετράλωνα- ΑΣΟΕΕ, αλλά η γοητεία της άνεσης που παρέχει το μηχανάκι ήταν μεγάλη, και έτσι η μοτοσυκλέττα έγινε το όχημα καθημερινής μεταφοράς μου. Ένας φίλος που χρησιμοποιούσε ποδήλατο στα φοιτικά του χρόνια και κάπνιζε μου έδωσε κουράγιο, λέγοντας, ότι οι σχέσεις του mtb είναι πιό μαλακές, οπότε θα ήταν πιο εύκολο για μένα. Οι δύο πρώτες βδομάδες πέρασαν, άντεξα, παρά το ότι κάπνιζα, η ευκολία παρκαρίσματος ήταν απίστευτη και τελικά δεν μου ήταν δύσκολο να κάνω πετάλι στις μικρές μετακινήσεις μου στο κέντρο της αθήνας. Μη νιώθοντας απόλυτα σίγουρος, αλλά και επειδή ντρεπόμουν να βαστάω το ολοκαίνουργο ποδήλατο του φίλου μου, αποφάσισα να πάρω στην γυναίκα μου ένα γυναικείο comfort mtb.Όταν πέρασαν ακόμα δυό βδομάδες το ποδήλατο είχε γίνει κομμάτι της καθημερινής ζωής μου, είχα ξεχάσει την μοτοσυκλέττα, έτσι αποφάσισα να αγοράσω το πρώτο μου ποδήλατο σαν ενήλικος, αγόρασα ένα safari mtb.
Δυό χρόνια πέρασαν, όλοι είχαν αποδεχθεί, τον τρελλό Χάρη με το ποδήλατο, αρχές καλοκαιριού 1998, φιλοξενούσαμε έναν αμερικάνο έφηβο, στο καινούργιο μας σπίτι κάτω από τα σχολεία του περιφερειακού Φιλοπάππου, είχα κάνει βελονισμό να κόψω το κάπνισμα, 48 ώρες χωρίς τσιγάρο, ήμουν στην τσίτα, η γυναίκα μου πήγε τα παιδιά σε κάποια εκδήλωση και λέω του Λουκά, ας πάρουμε τα ποδήλατα να πάμε στον λόφο για βόλτα. Ήταν η πρώτη φορά σαν ενήλικας, που το ποδήλατο έγινε ξανά παιγχίδι, γέμισαν σκόνη τα λάστιχα. Στην συνέχεια άρχισα να θέλω να πηγαίνω όλο και πιο μακριά με το ποδήλατο, Βάρκιζα, Λούτσα μέχρι το 37χλμ μετά την Αγία Μαρίνα, ο γυρισμός απλός, ερχόταν η οικογένεια με το station, κάναμε μπάνιο, το ποδήλατο πίσω, και επιστροφή.
Πέρασε ένας χρόνος χωρίς τσιγάρο, τρία χρόνια αστικής ποδηλασίας, χάρισα στον εαυτό μου, ένα αλουμινένιο κουρσάκι, για να αρχίσω να πηγαίνω πιο μακριά. Εκείνο το καλοκαίρι κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Mbike. Η δασκάλα του γιού μου, με είχε δει να κυκλοφορώ με ποδήλατο, και στην γιορτή που έγινε στο τέλος της σχολικής χρονιάς, μου γνώρισε τον Ιπποκράτη, τον ποδηλάτη φίλο της. Έγινε ο πρώτος ποδηλατικός μου μέντορας, μαζί πήγαμε στην πρώτη σπαρτακιάδα μου το 2000, με την Κανέλλα και τον Τάσο υποστήριξη, την επόμενη χρονιά και ο Τάσος κάνει μαζί μας την πρώτη του σπαρτακιάδα.
Το ποδήλατο για μένα μπαίνει στην ζωή μου και με πολλούς τρόπους, συνεχίζω να μετακινούμε καθημερινά με το mtb, μέχρι το 2006 που βάζω στην ζωή μου ένα αστικό ποδήλατο το ocean, από το 2000 και μετά συμμετέχω σε ποδηλατικούς αγώνες των παλαιμάχων, το 2003 με τον Μισαήλ οργανώνουμε τα πρώτα brevets στην Ελλάδα για να πάμε στο 15ο Raris-Brest-Paris, και μέχρι το 2013 παρέμεινα στην διοργάνωση των ποδηλατικών αγώνων των παλαιμάχων και των brevets.
Τα τελευταία 2 χρόνια έχω μειώσει τα ετήσια ποδηλατικά χιλιόμετρα, αλλά το ποδήλατο παραμένει το κυριώτερο μέσο καθημερινής μεταφοράς μου. Το αστικό ποδήλατο μου το χρησιμοποιώ ευχάριστα για λίγα χαλαρά χιλιόμετρα, όταν η απόσταση αποκτά διψήφιο νούμερο, προτιμώ να χρησιμοποιώ την τεχνολογία από την αγωνιστική ποδηλασία, την παλαιά μου αλουμινένια κούρσα, με ποδηλατικά παπούτσια spd και lycra ρούχα, η σιγουριά και η άνεση που μου παρέχουν είναι σημαντικές ακόμα και στην καθημερινή αστική ποδηλασία. Πολλά άλλαξαν τα τελευταία χρόνια κυρίως στον εξοπλισμό μας πάνω στο ποδήλατο, και κάνουμε ποδήλατο ευκολότερα και ασφαλέστερα, κράνος, γυαλιά, έντονα χρώματα την μέρα, γιλέκα με ανακλαστικές λουρίδες το βράδυ κάνουν την παρουσία μας φανερή στον δρόμο, μα πάνω απ’όλα όταν κάνουμε πετάλι το μυαλό μας είναι στον δρόμο, όλες οι αισθήσεις μας είναι εκεί, το ατύχημα έρχεται όταν χαζέψουμε….
20 χρόνια μετά, πάρα πολλοί συμπολίτες χρησιμοποιούν το ποδήλατο για καθημερινή μετακίνηση, χαίρομαι να διασταυρώνομαι και με ποδήλατα, έπαψα να είμαι γραφικός, τώρα με βλέπουν φυσιολογικό, με λένε ποδηλάτη….
Ο θείος Χάρης.
πηγή: Μbike.gr
Χάρης Πλέγας: 20 χρόνια αστικός ποδηλάτης
Το ποδήλατο ποτέ δεν ξεχνιέται. Όπως και οι πρώτες πεταλιές…
Από τον Χάρη ΠλέγαΑπομεσήμερο Κυριακής του Πάσχα 1996, σε έναν οικισμό ανάμεσα Σούδας και Χανίων, μαζεμένες αρκετές οικογένειες , ψήναμε από το πρωί, έχουμε φάει του σκασμού, έχουμε πιεί, έχουμε καπνίσει, κάποιοι χορεύουν ακόμα κρητικά, παίζω με τα μικρά παιδιά, έχει ακόμα ήλιο, χαζεύω δίπλα στα παιδικά ποδηλατάκια, το νέο απόκτημα του Τάσου, ένα ολοκαίνουργο ποδήλατο mtb , λαμπειρίζει το μπορντώ μεταλλικό χρώμα του, αποφασίζω να το καβαλίσω και να κάνω μια βόλτα στους ήσυχους αγροτικούς δρόμους, με τις πρώτες πεταλιές έσβησαν οι φόβοι για το αν μπορώ να κάνω πετάλι σκασμένος από το φαγοπότι, και το αεράκι που χτύπαγε το προσωπό μου έφερε ευχάριστες παιδικές μνήμες, τότε που το ποδηλατάκι μου άνοιγε τα στενά όρια ελευθερίας και μπορούσα να πάω πιό πέρα, κατέβηκα χαμογελαστός από την σέλα.
Γυρίζοντας στην Αθήνα, η μπαταρία της μοτοσυκλέτας άρχισε τα προβλήματα, το να παρκάρεις την μηχανή ήταν δύσκολο στην πλατεία στο Μοναστηράκι, γιατί το εργοτάξιο του μετρό είχε κλείσει όλo τον χώρο, οι αποστάσεις που έκανα καθημερινά, Γκάζι-Μοναστηράκι-Πετράλωνα, ήταν μικρές, μονοψήφιος αριθμός, οπότε τόλμησα να ζητήσω από τον Τάσο δανεικό, για λίγο καιρό το ποδηλατό του, να δω αν μπορώ να καλύψω τις ανάγκες μετακίνησής μου. Το είχα ξαναδοκιμάσει το 1981 να πηγαίνω με το εφηβικό μου ποδήλατο Πετράλωνα- ΑΣΟΕΕ, αλλά η γοητεία της άνεσης που παρέχει το μηχανάκι ήταν μεγάλη, και έτσι η μοτοσυκλέττα έγινε το όχημα καθημερινής μεταφοράς μου. Ένας φίλος που χρησιμοποιούσε ποδήλατο στα φοιτικά του χρόνια και κάπνιζε μου έδωσε κουράγιο, λέγοντας, ότι οι σχέσεις του mtb είναι πιό μαλακές, οπότε θα ήταν πιο εύκολο για μένα. Οι δύο πρώτες βδομάδες πέρασαν, άντεξα, παρά το ότι κάπνιζα, η ευκολία παρκαρίσματος ήταν απίστευτη και τελικά δεν μου ήταν δύσκολο να κάνω πετάλι στις μικρές μετακινήσεις μου στο κέντρο της αθήνας. Μη νιώθοντας απόλυτα σίγουρος, αλλά και επειδή ντρεπόμουν να βαστάω το ολοκαίνουργο ποδήλατο του φίλου μου, αποφάσισα να πάρω στην γυναίκα μου ένα γυναικείο comfort mtb.Όταν πέρασαν ακόμα δυό βδομάδες το ποδήλατο είχε γίνει κομμάτι της καθημερινής ζωής μου, είχα ξεχάσει την μοτοσυκλέττα, έτσι αποφάσισα να αγοράσω το πρώτο μου ποδήλατο σαν ενήλικος, αγόρασα ένα safari mtb.
Δυό χρόνια πέρασαν, όλοι είχαν αποδεχθεί, τον τρελλό Χάρη με το ποδήλατο, αρχές καλοκαιριού 1998, φιλοξενούσαμε έναν αμερικάνο έφηβο, στο καινούργιο μας σπίτι κάτω από τα σχολεία του περιφερειακού Φιλοπάππου, είχα κάνει βελονισμό να κόψω το κάπνισμα, 48 ώρες χωρίς τσιγάρο, ήμουν στην τσίτα, η γυναίκα μου πήγε τα παιδιά σε κάποια εκδήλωση και λέω του Λουκά, ας πάρουμε τα ποδήλατα να πάμε στον λόφο για βόλτα. Ήταν η πρώτη φορά σαν ενήλικας, που το ποδήλατο έγινε ξανά παιγχίδι, γέμισαν σκόνη τα λάστιχα. Στην συνέχεια άρχισα να θέλω να πηγαίνω όλο και πιο μακριά με το ποδήλατο, Βάρκιζα, Λούτσα μέχρι το 37χλμ μετά την Αγία Μαρίνα, ο γυρισμός απλός, ερχόταν η οικογένεια με το station, κάναμε μπάνιο, το ποδήλατο πίσω, και επιστροφή.
Πέρασε ένας χρόνος χωρίς τσιγάρο, τρία χρόνια αστικής ποδηλασίας, χάρισα στον εαυτό μου, ένα αλουμινένιο κουρσάκι, για να αρχίσω να πηγαίνω πιο μακριά. Εκείνο το καλοκαίρι κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Mbike. Η δασκάλα του γιού μου, με είχε δει να κυκλοφορώ με ποδήλατο, και στην γιορτή που έγινε στο τέλος της σχολικής χρονιάς, μου γνώρισε τον Ιπποκράτη, τον ποδηλάτη φίλο της. Έγινε ο πρώτος ποδηλατικός μου μέντορας, μαζί πήγαμε στην πρώτη σπαρτακιάδα μου το 2000, με την Κανέλλα και τον Τάσο υποστήριξη, την επόμενη χρονιά και ο Τάσος κάνει μαζί μας την πρώτη του σπαρτακιάδα.
Το ποδήλατο για μένα μπαίνει στην ζωή μου και με πολλούς τρόπους, συνεχίζω να μετακινούμε καθημερινά με το mtb, μέχρι το 2006 που βάζω στην ζωή μου ένα αστικό ποδήλατο το ocean, από το 2000 και μετά συμμετέχω σε ποδηλατικούς αγώνες των παλαιμάχων, το 2003 με τον Μισαήλ οργανώνουμε τα πρώτα brevets στην Ελλάδα για να πάμε στο 15ο Raris-Brest-Paris, και μέχρι το 2013 παρέμεινα στην διοργάνωση των ποδηλατικών αγώνων των παλαιμάχων και των brevets.
Τα τελευταία 2 χρόνια έχω μειώσει τα ετήσια ποδηλατικά χιλιόμετρα, αλλά το ποδήλατο παραμένει το κυριώτερο μέσο καθημερινής μεταφοράς μου. Το αστικό ποδήλατο μου το χρησιμοποιώ ευχάριστα για λίγα χαλαρά χιλιόμετρα, όταν η απόσταση αποκτά διψήφιο νούμερο, προτιμώ να χρησιμοποιώ την τεχνολογία από την αγωνιστική ποδηλασία, την παλαιά μου αλουμινένια κούρσα, με ποδηλατικά παπούτσια spd και lycra ρούχα, η σιγουριά και η άνεση που μου παρέχουν είναι σημαντικές ακόμα και στην καθημερινή αστική ποδηλασία. Πολλά άλλαξαν τα τελευταία χρόνια κυρίως στον εξοπλισμό μας πάνω στο ποδήλατο, και κάνουμε ποδήλατο ευκολότερα και ασφαλέστερα, κράνος, γυαλιά, έντονα χρώματα την μέρα, γιλέκα με ανακλαστικές λουρίδες το βράδυ κάνουν την παρουσία μας φανερή στον δρόμο, μα πάνω απ’όλα όταν κάνουμε πετάλι το μυαλό μας είναι στον δρόμο, όλες οι αισθήσεις μας είναι εκεί, το ατύχημα έρχεται όταν χαζέψουμε….
20 χρόνια μετά, πάρα πολλοί συμπολίτες χρησιμοποιούν το ποδήλατο για καθημερινή μετακίνηση, χαίρομαι να διασταυρώνομαι και με ποδήλατα, έπαψα να είμαι γραφικός, τώρα με βλέπουν φυσιολογικό, με λένε ποδηλάτη….
Ο θείος Χάρης.
πηγή: Μbike.gr
